‘Mannenwerk’ is een verzamelnaam voor werk dat de geestelijke gezondheid van mannen verhoogt. Ik doe mannenwerk, initieel door een gemis in mijn eigen jeugd. Een gemis wat later een maatschappelijk probleem bleek.

Als kind had ik weinig mannelijke rolmodellen in mijn leven. Ik was een typisch geval van afwezige vader, verloren zoon.
Later als puber hoorde ik van vriendinnen verhalen over aanranding en grensoverschrijdend gedrag. Als reactie daarop nestelde in mij de overtuiging: “Mannen zijn slecht. Zo’n man wil ik NIET zijn!”.

Deze dingen maakten dat ik mij moeilijk kon verhouden tot mijn eigen mannelijkheid. Ik was aan het stoeien met mijn identiteit, omdat ik een fundamenteel deel ervan ontkende.

In de jaren daarna begon ik dit gevoel in andere mannen te herkennen, en met ze te delen. En hoe meer ik erover deelde, hoe meer naar boven kwam dat veel mannen hier mee liepen!
Langzaam maar zeker kreeg ik een beeld van een collectieve wond. Iets dat in de onderstroom of gedachten van veel mannen speelt, maar waar weinig over gepraat wordt.

Vanuit deze gezamenlijke pijn ben ik mij gaan verdiepen in wat er nog meer speelt in de wereld van mannen. Voor zover ik kan zien zijn er drie grote pijnpunten in het mannelijk collectief:
– Angst of onbegrip rondom seksualiteit
– Gevoel van richtingloosheid of nutteloosheid in het leven
– Moeite met verbinden door patronen (zoals stereotypering of generationeel trauma)

Ik heb een visioen gehad, een soort dagdroom, over hoe het zou zijn als deze wonden er niet meer zouden zijn. Hoe veel sterker, warmer en veiliger de wereld zou zijn.

Het is onbegonnen werk om de hele wereld te veranderen, maar mijn hart zegt dat ik dit móet doen. Het geeft mij vurig plezier & passie.

Het maakt mij verdrietig als over mannen wordt gepraat in stereotypes.
“Mannen kunnen niet over hun gevoelens praten.”
of
“Mannen zijn varkens; ze zijn alleen maar uit op seks”.

Het maakt mij verdrietig, omdat
a) ik het gedrag van het stereotype herken
b) ik maatschappelijke patronen zie waardoor deze stereotypes in stand wordt gehouden

Ik ben diep van mening dat dit niet is omdát mannen zo zijn. Het ligt vaak niet aan de individu, maar aan het onderliggende systeem. Zo worden mannen bijvoorbeeld geleerd om:
– gevoelens om te zetten in actie; om oplossingsgericht te denken(!) over emoties
– positieve gevoelens te uiten op een negatieve manier. “Oh je hebt een nieuwe vriendin?! Nou pik, dan zal ik je wel nooit meer zien! Lekker onder de plak, hahaha!”

In grote lijnen zie ik 3 stromingen van jongens en mannen:
– zij die stereotypen (deels) belichamen
– zij die een tegenbeweging maken; de anti-stereotypes (de ironie zit hem in het feit dat als je ergens van wegloopt, je nog steeds niet vrij bent in je beweging)
– zij die middels zelfbewustzijn-ontwikkeling patronen proberen te doorbreken. Die willen werken en het ongemak aangaan voor keuzevrijheid in gedrag.

Mijn mening en ervaring is dat mannen van de laatste categorie vaak meer warmte, veiligheid en kracht ervaren (en dus uitstralen). Hoe vet zou het zijn, als dat het nieuwe stereotype wordt van mannen?